ატრაქციონის აღწერა
ნიკოლოზ საკვირველთმოქმედის ეკლესია სოიკინსკის საეკლესიო ეზოში მდებარეობს სოიკინსკის ნახევარკუნძულზე, ახლა უკვე გაუჩინარებული სოფელ სოიკინოს ადგილას. ნახევარკუნძული ადმინისტრაციულად არის კინგისეპის რაიონის ვიტინსკის სოფლის დასახლების ნაწილი და მდებარეობს ფინეთის ყურის სამხრეთ სანაპიროზე. ტაძარი მდებარეობს ნახევარკუნძულის ცენტრში.
სახელი "სოიკინო" მომდინარეობს იჟორას სიტყვიდან "ნახევარკუნძული" ან "კონცხი" და "ამ კონცხის მკვიდრნი". სოიკინსკის ნახევარკუნძულის უძველესი მოსახლეობა იჟორას ხალხია. ამ რეგიონის კიდევ უფრო უძველესი მკვიდრნი არიან ვოდის ხალხი. ვოდი და იჟორა ბალტიურ-ფინური ხალხებია, რომლებიც მე -9 საუკუნიდან მოხსენიებულია რუსულ ქრონიკებში ზოგადი სახელწოდებით "ჩუდ".
იჟორა პირველად ნახსენებია რუსულ ქრონიკებში 1228 წელს. იჟორა მონაწილეობდა ნევის ცნობილ ბრძოლაში შვედებთან 1240 წელს ალექსანდრე იაროსლავიჩის მხარეზე. 1256 წელს, მართლმადიდებლური რიტუალის თანახმად, მან მონათლა იჟორიელთა ნაწილი. მაგრამ მართლმადიდებლობის დამყარების პროცესი აქ რამდენიმე საუკუნე გაგრძელდა. მოსკოვის სახელმწიფოს შემადგენლობაშიც კი, იჟორამ შეინარჩუნა არბუის, წარმართული მღვდლების ინსტიტუტი. ამ ადგილებში მართლმადიდებლობის საბოლოო დასამტკიცებლად, 1534 და 1548 წლებში აქ გაიგზავნა 2 სადამსჯელო ექსპედიცია. მხოლოდ სოიკინის ნახევარკუნძულზე რადიკალური ზომების შემდეგ გახდა მართლმადიდებლობა უფრო ფართოდ გავრცელებული. ცხადია, რომ სოიკინსკის ნახევარკუნძულზე ეკლესიის მშენებლობა უნდა განმტკიცებულიყო მართლმადიდებლური სარწმუნოება იჟორიელებს შორის. გავრცელებული ინფორმაციით, ტაძარი აშენდა 1576 წლამდე.
მაგრამ მართლმადიდებლობის საბოლოო დამკვიდრებას აქ ხელს უშლიდა მნიშვნელოვანი პოლიტიკური და სამხედრო მოვლენები. პირველი არის რუსეთის დამარცხება ლივონის ომში და შვედების მიერ რუსეთის ქალაქების დაპყრობა: ივანგოროდი, იამი და კოპორიე, რომლებიც მდებარეობს სოიკინოს მახლობლად. 1617 წლის სტოლბოვსკის სამშვიდობო ხელშეკრულების თანახმად, ფინეთის ყურის სამხრეთ სანაპირო შვედეთის ნაწილი გახდა. იჟორას მიწა სოიკინსკის ნახევარკუნძულთან ერთად გახდა ინგერლანდია და ყველა სახის დაბრკოლება დაიწყო მართლმადიდებლობისათვის. სოიკინსკის ნახევარკუნძულის ტერიტორია და იჟორას მიწები დაუბრუნდა რუსეთს ჩრდილოეთ ომის შემდეგ.
1726 წელს, ძველი დანგრეული ეკლესიის ნაცვლად, სოიკინოში ქვის საძირკველზე აშენდა ხის ეკლესია რკინის სახურავით. 1770 წელს ტაძარი იყო კოპორსკის რაიონის ნიკოლსკის ეკლესიის ეზოს ცენტრი. 1849 წელს ეკლესია აღადგინეს. გადაკეთებული ეკლესია ციოდა. ამიტომ, ვაჭარი ი ადრიანოვის, გლეხის ალექსეევისა და საპატიო მოქალაქე ივანოვის ძალისხმევის წყალობით, ასევე პეტერჰოფის ვაჭრის ი.ა. პეტროვმა და მრევლმა, ხის ეკლესიის ნაცვლად, ააგეს თბილი, ქვის ეკლესია. შენობა გაცხელდა. მისი მთავარი სამსხვერპლო მიეძღვნა ნიკოლოზ საკვირველმოქმედს, ხოლო გვერდითი სამსხვერპლოები წინასწარმეტყველ ელიას და პეტრე და პავლეს. საეკლესიო სამღვდელოება შედგებოდა ორი მღვდლის, სექსტონის, დიაკვნის, ორი სასულიერო პირის და ბულიონისგან.
ქვის წმინდა ნიკოლოზის ეკლესიის პირველი აბატი იყო ვასილი ვოზნესენსკი. ტიმოფეი სკოროდუმოვი მას დაეხმარა.
ნიკოლსკის ეკლესია დაიხურა 1938 წელს. იმ დროს, ბალტიის ფლოტის ძირითადი ბაზა, რუჩი, შენდებოდა სოიკინსკის ნახევარკუნძულის ნაპირზე. მისი დასაცავად, სოიკინოში დამონტაჟდა საზენიტო ბატარეა მძლავრი სანთლებით, რადიოსადგური და სამხედრო კომენდანტის ოფისი. 1941 წელს უკან დახევისას საგნები ააფეთქეს. ოკუპაციის დროს (1942 წ.) წმ. ნიკოლოზის ტაძარში განახლდა მსახურება. სასულიერო პირები ნარვადან ჩამოვიდნენ ეკლესიაში მსახურებისათვის. 1944 წელს მომსახურება შეწყდა. სოიკინომ არსებობა შეწყვიტა დიდი სამამულო ომის შემდეგ. და წმინდა ნიკოლოზის ეკლესია კვლავ მიტოვებული იყო.
1995 წელს სოიკინსკის ტაძარი დაუბრუნდა მართლმადიდებლურ ეკლესიას და გადაეცა სოფელ ვისტინოს თემს. შენობა აკურთხეს 2006 წლის 22 მაისს. დღეს ტაძარი დანგრეულ მდგომარეობაშია. ინტერიერის გაფორმება თითქმის არ შემორჩა. ძველი სასაფლაო გათხრილია და ავარიულ მდგომარეობაშია. მაგრამ ეკლესიას და მის მიმდებარე ტერიტორიას ზრუნავენ ვისტინოს და სხვა სოფლების მაცხოვრებლები. ტაძარში წესრიგი დაცულია და ხატები ხელახლა არის დამონტაჟებული, რათა ადგილობრივმა მოსახლეობამ შეძლოს ლოცვა.
2010 წლიდან სოიკინოში ეკლესიის აღდგენის საკითხი განიხილებოდა. 2011 წლის 31 მაისს ეპისკოპოსი ნაზარი ეწვია სოიკინის ეკლესიას და ესაუბრა მასზე მზრუნველ ადამიანებს. ტაძრის აღდგენის იდეის მხარდამჭერი მთავარი არგუმენტი ისაა, რომ დანგრეული ეკლესიის მიუხედავად, ადგილობრივი მოსახლეობა ინარჩუნებს წესრიგს მასში და იყენებს მას ლოცვისთვის. ამ ეკლესიისადმი მორწმუნეთა დამოკიდებულების გასაოცარი მახასიათებელია ამ ეკლესიის სახელი, რომელიც დღეს გავრცელებულია მათ შუაგულში - "სოიკინსკაიას ტაძარი".
