ატრაქციონის აღწერა
ლიტვაში ოფიციალურად აღიარებული 5 რელიგიიდან ერთ -ერთი არის კარამიზმი. ამჟამად, ვილნიუსსა და ლიტვაში, კენადას ტაძრები არსებობს. კარაიტებს კი აქვთ საკუთარი სასაფლაოები. ვილნიუსში არის საერთო სასაფლაო, თათარ-კარაიტი.
1904 წელს, მღვდელ ფელიქს მალეკისის ძალისხმევით, გუბერნატორის ნებართვით, შეიქმნა სპეციალური კომიტეტი, რომელსაც ჰქონდა დავალება შეაგროვებინა თანხები ქალაქ ვილნიუსში კარაიტელი კენაზას მშენებლობისათვის (ინგლისური კენაზა ვილნიუსში) რა თანხები მიიღეს ყველასგან, ვისაც დახმარება სურდა. შემოწირულობები მიეცა არა მხოლოდ კარაიტური რელიგიის ადგილობრივ მიმდევრებს, არამედ სხვა თემებსაც, რომელთაც სურდათ წვლილი შეეტანა ამ შენობაში.
1908 წლისთვის საკმარისი თანხა იქნა შეგროვებული მშენებლობის დასაწყებად. შეიქმნა კენესას მშენებლობის კომიტეტი. კომიტეტმა დაავალა არქიტექტორ მ. პროზოროვს მომავალი შენობის პროექტის შემუშავება, გარდა ამისა, მან მოახერხა ზვერინასის რეგიონში მიწის ნაკვეთის გამოყოფის მიღწევა. პროექტის თანახმად, უნდა აშენებულიყო ქვის კენასა და პატარა ხის სახლი საგანმანათლებლო საჭიროებისთვის.
მშენებლობა დაიწყო 1911 წელს. ქალაქის საბჭომ კი გადაწყვიტა გადაერქმევა ქუჩა, რომელიც მიემართება კენასაში და დაერქვას მას კარაიმუს ქუჩა. სამწუხაროდ, პირველი მსოფლიო ომის დამანგრეველმა ძალამ ასევე იმოქმედა კენესას მშენებლობაზე. მშენებლობა გაყინული იყო. ბევრი კარაიტი, ისევე როგორც სხვა რწმენის ხალხი, შეშინებული მოახლოებული ფრონტის ხაზით, გაიქცნენ ლიტვიდან. გარკვეული პერიოდის განმავლობაში მათ თავშესაფარი იპოვეს ყირიმში, სადაც კარაიტების რწმენა ასევე ფართოდ იყო გავრცელებული. ისინი ლიტვაში დაბრუნდნენ მხოლოდ 1920 წელს, ომის შემდეგ.
1921 წელს არჩეულ იქნა ვილნიუსის კარაიტთა კენესას მშენებლობის ახალი კომიტეტი. კომიტეტის სათავეში აირჩიეს ვ.დურუნჩა. შემოწირულობების შეგროვება კვლავ დაიწყო და ერთობლივი ძალისხმევით, სახელმწიფოს ფინანსური მხარდაჭერით, შესაძლებელი გახდა მშენებლობის დასრულება სულ რაღაც ორ წელიწადში.
ამავდროულად, კარაიტების მიმდევრებმა, ძმებმა ი და რ ლოპატომ ყველანაირი ძალისხმევა გააკეთეს და თავიანთი ფული ჩადეს ხის სახლის მშენებლობაში. 1923 წლის სექტემბრის დასაწყისში მშენებლობა დასრულდა და შენობები აკურთხეს. გახსნისა და კურთხევის ცერემონიას უძღვებოდა კარაიტთა თემის თავმჯდომარე ფ.
კარაიტ კენასა არის დიდი ქვის შენობა, შესრულებული მავრიკული სტილით. შენობის სხეულს აქვს წაგრძელებული პარალელეპიპედის ფორმა. დიდი გუმბათი დამონტაჟებულია შენობის წინ. ზოგადად, სტრუქტურას აქვს რეგულარული მართკუთხა ფორმები, მაგრამ თაღოვანი ფანჯრებისა და სარდაფების მოხრილი ხაზები მას განსაკუთრებულ ხიბლს ანიჭებს. დეკორით, წრე ზოგადად გამოიყენება სხვადასხვა ვარიაციებში. შესასვლელი კარის ზემოთ არის დიდი ფანჯარა წრის ფორმის, ოდნავ მოწყვეტილი ბოლოში. ფასადის მეორე იარუსის ფანჯრები გაკეთებულია მწკრივებად დაკეცილი წრეების სახით, თუმცა საერთო კვადრატულ ჩარჩოში.
მართლმადიდებლური რელიგია, კათოლიციზმი და იუდაიზმი, ისევე როგორც ზოგიერთი სხვა რელიგია და პიროვნება, ყარაიმიზმს მიიჩნევდა იუდაიზმისგან განცალკევებულ რელიგიად; კარაიტები საკუთარ თავს არც კი თვლიან ებრაელებად. თუმცა, მეორე მსოფლიო ომმა, არავის და არაფრის დაზოგვის გარეშე, თავისი კვალი დატოვა ვილნიუს კარაიტების ბედზე. ომის დროს, სხვა ტაძრებთან ერთად, კენაზა დაიხურა.
მხოლოდ 1989 წლის 9 მარტს, გრძელი და რთული წლების შემდეგ, ტაძარი დაუბრუნდა ყარაიელებს და მათ შეძლეს კვლავ აქ მოსვლა ლოცვისთვის. ამ პერიოდში კენესასგან ბევრი ძვირფასი რამ გაქრა, მათ შორის კვიპაროსის ხისგან დამზადებული მოოქროვილი საკურთხეველი. წინა დეკორაციიდან მხოლოდ ორი ჭაღი იყო გადარჩენილი, რომლებიც დღესაც კიდია ეკლესიაში. გალიჩის კარაიტებმა მოახერხეს მათი გაყვანა და უსაფრთხოდ დამალვა. ეს ნათურები ხელოვნების ნიმუშებია და ძალიან აფასებენ საზოგადოების წევრებს.
კარაიტური რწმენის ერთ -ერთი მახასიათებელი, ფაქტი, რომელიც ბევრ მკვლევარს აძლევს საფუძველს ივარაუდონ, რომ ყარაიზმი უფრო ახლოსაა ისლამთან, ვიდრე იუდაიზმთან, არის ის, რომ კენასაში ქალები და კაცები ცალ -ცალკე ლოცულობენ.
დღეს მსოფლიოში ძალიან ცოტაა კარამიზმის მიმდევარი მსოფლიოში. თანამედროვე პოლონელი კარაიტები აღიქვამენ საკუთარ თავს როგორც ეთნიკურ საზოგადოებას და საერთოდ დაკარგეს რელიგიური იდენტობა. ფაქტობრივად, არ დარჩენილა არცერთი აქტიური რელიგიური საზოგადოება.
