ატრაქციონის აღწერა
ჰერმან სოლოვეცკის ეკლესია აშენდა 1859 წელს, ხოლო მომდევნო წლის 24 მაისს აკურთხეს. მისი დაბალი ღობის სახურავი მთავრდება პატარა გუმბათით ჯვრით. თავი დაფარულია სპილენძით. დასავლეთის კედელი, რომელსაც აქვს ორი ბარიანი სარკმელი და თაღოვანი კარი, სამების საკათედრო ტაძრის სარდაფიდან ოდნავ გამოდის. ასე გამოიყურება დღეს წმინდა ჰერმანის ეკლესია ფასადის აღდგენის შემდეგ.
სოლოვეცკის არქიტექტურის მკვლევარებმა სათანადო ყურადღება არ მიაქციეს ამ გარეგნულად გონივრულ შენობას. თუმცა, ისტორიული თვალსაზრისით, ეს არის ამ მონასტრის ერთ -ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი წმინდა ობიექტი - საფლავი, რომლის ადგილას, ადრე 16-18 საუკუნეების ძველ სამლოცველოებში. განლაგებული იყო სამი სოლოვეცკის წმინდანის საფლავები: სავვატი, ჰერმანი და მარკელი.
1668 წლის მონასტრის ინვენტარიზაციაში არ იყო საფლავი, არამედ "ბერი ჰერმანის სამლოცველო". წმინდა ჰერმანის სამლოცველო მე -18 საუკუნის შუა წლებში იყო არც თუ ისე დიდი ოთხკუთხა მორების შენობა, ხის ღობე სახურავით, დასრულებული პატარა გუმბათით და ოთხკუთხა ფანჯრით კედლის ცენტრში დასავლეთის მხრიდან.
1753 წელს ხოლმოგორიელმა არქიტექტორმა ააგო ქვა, ყოფილი ხის სამლოცველოს ადგილას. სამლოცველო აშენდა ოთხკუთხა რვაკუთხა. მომდევნო საუკუნეში ჰერმანის სამლოცველომ შეინარჩუნა თავისი გარეგნობა. არაერთი გრავიურა ასახავს ამ სამლოცველოს. ოთხფეხა სახურავი ოთხკუთხედს ფარავს. ოთხკუთხედზე მოწყობილია რვაკუთხედი მსუბუქი ფანჯრებით. რვაკუთხედი სრულდება დრამით გუმბათით. შეგიძლიათ საფლავში შესვლა შესასვლელიდან დასავლეთიდან, ოთხკუთხა კარის გავლით.
მე -18 საუკუნის სამლოცველო 1859 წელს შეიცვალა ეკლესიის არსებული ნაგებობით, რომელიც აღმოჩნდა სამების საკათედრო ტაძრის სარდაფში, რომელიც ერთდროულად აშენდა მასთან. ვიმსჯელებთ 1866 და 1899 წლების ინვენტარებით. ამ ეკლესიას ჰქონდა შებოლილი სახურავი, მასზე - ერთი პატარა თავი, რკინით დაფარული და კობალტით მოხატული, რვაქიმიანი ხის ჯვარი, მოოქროვილი წითელი ოქრო მარდანზე. თავად ეკლესიის შენობა გაშლილია.
საკურთხეველში იყო 4 სარკმელი (ერთი დაგებულია), თავად ეკლესიაში ხუთი ფანჯარა იყო. ყველა ფანჯარას აქვს ბარები. დასავლეთიდან შესასვლელი კარები ხისაა, გარედან მათ ავსებს რკინის კარები. ტაძარში იყო კანკელი. მე -19 საუკუნის ბოლოს იაკობ ლეიზინგერის მიერ გადაღებული ფოტო აღწერს იმ დროს ეკლესიის ინტერიერს. თაღოვანი ოთახი გათეთრებულია, იატაკი მოპირკეთებულია კვადრატული თეთრი ქვის ფილებით. უფრო შორს არის ერთსაფეხურიანი მარილი. ხალიჩა ბილიკი მიდის ერთადერთი და სამეფო კარებისკენ. კანკელი საკმაოდ მოკრძალებულია. სამხრეთის კედელზე, ფანჯრებს შორის არსებულ ხარვეზში არის ხატი. ჭერიდან ეკიდება ელეგანტური ჭაღი თორმეტი სანთლით. ფანჯრებს აქვს საზაფხულო ჩარჩოები და დაფარულია ხვეული რკინის ზოლებით. მემორიალური დაფის მოპირდაპირედ, რომელიც მდებარეობს სამხრეთ კედელზე, არც თუ ისე მაღალ ქვის კვარცხლბეკზე, არის ბერი ჰერმანის რელიქვია.
საბჭოთა პერიოდში, როდესაც საკონცენტრაციო ბანაკი არსებობდა სოლოვკზე (1923-1939), ეკლესია მთლიანად განადგურდა, თუმცა არა მაშინვე, მაგრამ მთელი ინტერიერი განადგურდა. 1923 წელს, როდესაც სოლოვკზე დაფუძნებულმა საკონცენტრაციო ბანაკმა დაიწყო დახურული მონასტრის შენობების ენერგიული განვითარება, ეკლესია დაიცვა. ამას ხელი შეუწყო იმ ფაქტმა, რომ ეკლესია იყო ერთ – ერთი იმ რამოდენიმე შენობიდან, რომელიც არ დაზარალებულა 1923 წელს მომხდარი ძლიერი ხანძრის დროს. საკონცენტრაციო ბანაკში, პატიმრებისთვის ეკლესიაში განთავსდა კვების სადგომი.
მე -20 საუკუნის ბოლოს, ჰერმანის ეკლესია იყო ცარიელი ოთახი თიხის იატაკით. მხოლოდ შესასვლელთან იყო შემორჩენილი 2-3 რიგი თეთრი ქვის ფილები.სამხრეთ -დასავლეთის კუთხეში შესასვლელთან, ერთ -ერთ ფილაზე იყო პატარა ჩაღრმავება, რომელიც ალბათ ლოცულობამ დაჩოქილმა ადამიანებმა დატოვეს.
