ატრაქციონის აღწერა
გასული საუკუნის 30 -იან წლებში მოსკოვის ოლქის აღმასრულებელმა კომიტეტმა გამოსცა ბრძანება, რომ ბარვეში ვვედენსკის ტაძარი უნდა დაიხუროს და შემდეგ დაანგრიოს, რათა მოამზადოს ადგილი საცხოვრებელი კორპუსის მშენებლობისათვის. თუმცა, ტაძარი, თუმცა დანგრეულ მდგომარეობაში, დღემდე შემორჩა. 70-80 -იან წლებში ის კი აღადგინეს და 90 -იან წლებში დაუბრუნეს მართლმადიდებლურ ეკლესიას. საბჭოთა პერიოდში, ბარაშის ეკლესიის შენობა იყო ჰოსტელი, ელექტრომექანიკური ქარხანა, ასევე მასში იყო განთავსებული საკავშირო რესტავრაციის ქარხნის ერთ-ერთი სემინარი. ვვედენსკაიას ეკლესიის ზოგიერთი ხატი მისი დახურვის შემდეგ გადავიდა ტრეტიაკოვის გალერეაში. ამჟამად ეკლესიას აქვს საკვირაო სკოლა და სახელოსნოები, მათ შორის ოქროს ნაქარგები და ძვლების მოჩუქურთმება.
ბარაშის ტაძარში ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის აღდგომის ეკლესია მდებარეობს მოსკოვის ბასმანიის რაიონში, ბარაშევსკის შესახვევში. ბილიკის უჩვეულო სახელი ასოცირდება სამეფო მოსამსახურეების მუშაობასთან, რომლებიც პასუხისმგებელნი იყვნენ რბილი აღჭურვილობის - კარვების. მსახურებს ბატკნები ერქვათ და მეფეებს თან ახლდნენ ლაშქრობებში. ვერძების კომპაქტური დასახლების ადგილს ეწოდა ბარაშევსკაია სლობოდა, რომელშიც აშენდა მათი ეკლესიები.
მე –15 საუკუნის მეორე ნახევარში დასახლებაში ერთ – ერთი პირველი იყო ილია – ფიჭვის ქვეშ არსებული ეკლესია, რომელსაც მე –17 საუკუნის პირველ ნახევარში უკვე ერქვა ვვედენსკაია. პირველი ქვის ტაძარი აშენდა 1647 წელს, ხოლო ახლანდელი შენობა გამოჩნდა ორმოცი წლის შემდეგ - 1688 წელს. ცნობილია, რომ ამ შენობის ასაგებად ასი ათასი აგური იყო გამოყენებული. ეკლესიის ერთ -ერთი სამლოცველო ატარებს წინასწარმეტყველ ელიას სახელს, მეორე - ლონგინუს ცენტურიონს, ხოლო მთავარი საკურთხეველი აკურთხეს ღვთისმშობლის ტაძარში შესვლის დღესასწაულის საპატივცემულოდ, რომელიც აღინიშნება დეკემბერში 4 ეკლესიის მშენებლობა დასრულდა 1701 წელს.
ტაძარი აშენდა მოსკოვის ბაროკოს სტილში, მდიდრულად მორთული მცირე დეტალებით, ხოლო მისი სახურავი გაფორმებულია თეთრი ქვებითა და კრამიტის ფერადი ფილებით. ალბათ ეკლესიაში ასეთი სახურავი გამოჩნდა პეტრე დიდის მეფობის დროს, რომელმაც აკრძალა სახურავებისთვის რკინის გამოყენება. კრამიტით გადახურული ქვის სახურავი არ შემორჩენილა, რადგან 1770 წელს იგი შეიცვალა რკინის სახურავით.
ტაძრის რეკონსტრუქცია წინასაბჭოთა პერიოდში ხდებოდა ორჯერ: 1737 წლის ხანძრის შემდეგ და 1815 წელს.
